Een nieuwe start

Hola amigos

Het is nog altijd moeilijk te vatten dat ik in Panama zit en jullie in het gewone België. Ik geniet elke keer als ik wakker word en besef dat ik hier ben. Er is nog veel werk voor de boeg maar ik begin mij hier echt thuis te voelen als ik nu zou moeten vertrekken zou het toch al wat moeilijk worden.
Het is hier echt top, ik ben blij om even uit België weg te zijn. Ik geniet ervan dat iedereen gewoon goeiedag zegt tegen elkaar en zo hecht met elkaar omgaat. Panamezen zijn heel behulpzame mensen en willen niet meer dan dat ik mij hier thuisvoel

2-4 september hadden we een 'weekend' in het pittoreske Gorgona om daar drie dagen te genieten en onze ervaringen te delen. We zagen er allemaal naar uit om elkaar terug te zien na die eerste maand en onze ervaringen te bespreken. Lien had voorgesteld dat haar broer ons wel zou brengen, dat betekende reizen in stijl! Haar broer werkt voor de president en dat brengt wel wat privileges met zich mee, zoals sirenes en zwaailampen. Dus plankgas naar Gorgona met als er auto in de weg reed de lichten aan. Ik mocht mij uitleven met de microfoon en zo onze aankomst van verre aankondigen! Gorgona heeft geweten dat de prachtige AFS-ers er waren. Al moet ik zeggen dat ook de rest raar opkeek toen er iemand door een microfoon stond te roepen in het Spaans, die ze niet konden zien door de geblindeerde ramen.
Aangekomen in het paradijs   strand en prachtig weer, ook de huisjes die dik in orde waren met hangmat mochten er zijn! Buiten ontspannen waren we er ook om te 'werken'. we maakten onze borst nat voor een spervuur van mogelijke vragen. Dat was voor de een makkelijker dan voor de ander en daar bedoel ik eigenlijk vooral ondertekende mee. Ik kon ze niet beantwoorden omdat ik nu ja een ietwat speciale situatie maar daar leest u later meer over.( heerlijk toch een kleine cliffhanger in een blog?)
Daarna in de avond op het strand een kampvuur dat enkel tot stand kwam door samenwerking van Scouts en Chiro. Je ziet in Panama iedereen vindt elkaar. Tot in de late uurtjes lachen en genieten van de idylische locatie met een lichtshow van bliksem op de achtergrond dat een magnifiek schouwspel was.
Verder genieten van elkaars gezelschap en elklaar steun bieden en zo werd onze kleine familie gesmeed. België, de USA en Panama werden 1 en de ideeën ontsproten en stapelden zich op, Major Lazor in Panama City check! voor de rest nog wat genoten aan het zwembad en dan moesten we al weer terug en jawel en weer met stijl. zo kwam een einde aan drie deugddoende dagen met groenten. (nooit gedacht dat ik zo blij ging zijn nog is groenten te hebben gegeten want dat kennen ze hier niet echt.

Zoals ik al zei was het voor mij wat moeilijker, ik heb nooit echt een gezin gehad vanaf het begin heb ik eigenlijk alleen geleefd mijn mama was letterlijk nooit thuis. Eerst kreeg ik nog eten maar na een week, twee weken niet meer. Ik snapte niet waarom, ik had soms enkel ontbijt of als ik wat later wakker was at ik ontbijt als middageten en dat was het dan. Ik was op het einde van de week uitgehongerd en had ik gelukkig Emma om mijn buikje weer te vullen met het lekkers van haar restaurant. Ik heb dan gevraagd waarom ik geen eten kreeg en waarom ik altijd alleen was, want dat gaat zowat tegen alle voorwaarden en verwachtingen van een gastgezin en daar werd mij verteld dat ik mijn eigen eten moest kopen en betalen en koken en dat ik praktisch altijd alleen zou zijn. Nu ja ik had dan wenend naar AFS kunnen lopen en dan kunnen  vragen om te wissellen en daar dacht ik ook aan. Ik heb dan besloten om het een kans te geven en beginnen echt op mijn eigen te leven. Ik zocht de winkels waar ik eten kon kopen en hoe ik er kon geraken. Sergio had mij gezegd hoe de bus werkte dus dat was een kleine moeite. ik had wel een probleem en  want ik kende de keuken niet maar daar heeft Joe dan weer bij geholpen en zo werd ik elke dag wat zelfstandiger. Ik leerde hoe ik de wasmachine moest gebruiken en dat was eigenlijk niet zo moeilijk en strijken. Ik vervloek sindsdien hemden.. Ik kuiste mijn kamer enzovoort. Ik had eigenlijk van AFS een huis gekregen om in te wonen. Ik ben wel trots op mijn eigen ik heb op mijn eigen leren leven in een land dat ik niet ken en de taal nog niet goed van beheers. Dus ik ben ook wel dankbaar dat ik die stamp onder mijn kont heb gekregen en dat ik nu alles zelf heb gedaan wat mijn mama voor mij in België deed. Ik apprecieer haar werk nu dubbel zo hard nu ik het zelf moet doen. Maar aan de andere kant het is zwaar om zo veel alleen te zijn en geen gezin te hebben. Je mist na een tijd toch wel echt dat vader- en moederfiguur. Al zijn die nog wel altijd in staat om je een standje te geven omdat de blog niet regelmatig genoeg wordt bijgewerkt ook al zit je aan de andere kant van de oceaan. Parenting at distance you are doing it right! Dus heeft AFS logischerwijs besloten om mij hier weg te halen want niemand hoort zoveel alleen te zijn en zijn eigen eten te betalen.Dus morgen vor jullie al vandaag ga ik tijdelijk bij een vrijwilger wonen tot ze een familie hebben gevonden de voor mij kan zorgen.

Er is ook net een lading duitsers aangekomen die vrijwilgerswerk doen en ik heb Johanna een dagje meegenomen naar het strand om kennis te maken en haar de buurt te tonen. Net zoals alle vorige keren was het water van een geweldige temperatuur en een stralende zon. Zondag was dan weer matchday, Ik mocht deze keer van het begin starten en in vergelijking met de vorige match was het veel ruwer. deze keer veel beter gespeeld rol De Petter enkel na 80 minuten eraf moeten gaan na een tackle op de knie en helaas bleef het 0-0. Ik krijg wel veel verantwoordelijkheid ik neem de hoekschoppen en als er een rechtstreekse vrijtrap is mag ik die afwisselend met Chucky nemen.

Volgend weekend ziet er met Emma's verjaardag en mijn verjaardag al allesinds veelbelovend uit!
Dat is dan weer voor een volgende keer, helaas!

Tot de volgende en drinkt op mijn verjaardag allemaal nen bak in mijn naam, danku bij voorbaat.